Οι
άγνωστες ιστορίες της αγριότητας που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στις χώρες
τους.
Μετάφραση-επιμέλεια
αποκλειστικά για το kollectnews.org : Κατερίνα Δήμα
Μέσα
από τη διήγηση κάποιων ανθρώπων που έχουν το θάρρος να μιλήσουν ανοιχτά για τη
ζωή και τις επιλογές τους, παρ’ όλες τις διώξεις, τους εξευτελισμούς, τα
βασανιστήρια που έχουν υποστεί, φωτίζονται νέες, κι ίσως πιο άγνωστες πτυχές,
μιας βαρβαρότητας χωρίς τέλος, μίας κατάφωρης παραβίασης κάθε έννοιας
αξιοπρέπειας, ελευθερίας, και αυτοδιάθεσης που μπορεί να βιώνει ένας άνθρωπος.
Γιατί πέρα από τα ανοιχτά εγκλήματα πολέμου
που ξεκληρίζουν ολόκληρες οικογένειες και εξαφανίζουν ολόκληρες πόλεις απ’ το
χάρτη, υπάρχουν και τα εγκλήματα του κάθε βαθέως κράτους που ορμώμενο είτε από
πολιτικό είτε θρησκευτικό σκοταδισμό κρατά τους ανθρώπους σε άτυπη αιχμαλωσία
ελευθερίας της έκφρασης, σε ομηρία απόρριψης της προσωπικής τους επιλογής, και
μέσα από τη σύνθλιψη της διαφορετικότητας, τους επιβάλλει την άρνηση της
ταυτότητάς τους. Κι αν δεν συμμορφωθούν το θάνατό τους.
Ακολουθεί η μαρτυρία του Δημήτρη Μπούρα σχετικά με μία τέτοια ιστορία
"Ο
Arma Jassaz έφυγε από το Ιράν δραπετεύοντας από την καταδικαστική απόφαση και
ποινή θανάτου που του επιβλήθηκε για το «έγκλημα» της ομοφυλοφιλίας.
Γνώρισα τον Arma μέσα στον καταυλισμό της
Ειδομένης ανάμεσα σε 1300 μετανάστες που είναι ακινητοποιημένοι στη «χώρα του
τίποτα», καθώς η [ΠΓΔΜ] Μακεδονία αρνείται την είσοδο στο έδαφός της σε όλες τις
εθνικότητες πλην των Σύρων, Αφγανών και Ιρακινών.
Aπό το ξεκίνημα της λειτουργίας του ωστόσο,
το κράτος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν έχει επιβάλλει διακρίσεις και στο
νόμο και στην πράξη ενάντια στον πληθυσμό των ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών
της χώρας.
Το Ιράν είναι μία από τις τελευταίες επτά
χώρες στον κόσμο που επιβάλλουν την ποινή του θανάτου στους ομοφυλόφιλους.
Επιπροσθέτως της ποινικής ευθύνης οι Ιρανοί
LGTB άνθρωποι υπόκεινται σε πολλές πρακτικές διάκρισης και κακοποίησης, όπως σε
υπό κράτηση βιασμούς, συλλήψεις κατά τη διάρκεια κοινωνικών εκδηλώσεων,
εκδιώξεις από εκπαιδευτικά ιδρύματα και άρνηση εργασίας.
Ο Arma προσπαθεί να φτάσει στο Βέλγιο όπου ο
σύντροφός του Navid ζει και εργάζεται ως επαγγελματίας πυγμάχος. Μου έδειξε τη
φωτογραφία του συντρόφου του στο κινητό του τηλέφωνο. Έχω δει ανάλογες
φωτογραφίες και έχω ακούσει σχεδόν πανομοιότυπες ιστορίες, σε όλα τα κέντρα
υποδοχής μεταναστών στη Μέση Ανατολή.
Παρ’ όλα αυτά είναι πάρα πολύ δύσκολο, αν όχι
ακατόρθωτο, να κάνει κάποιος αίτηση ασύλου στην ΕΕ βασισμένο στην ομοφυλοφιλία,
παρά τον ισχύοντα και εφαρμοζόμενο νόμο της θανατικής ποινής στο Ιράν.»
Οι άλλες χώρες όπου επιβάλλεται ποινή θανάτου
για πράξεις ομοφυλοφιλίας είναι η Μαυριτανία, η Νιγηρία, η Σαουδική Αραβία, η
Σομαλία, το Σουδάν και η Υεμένη.
Στις 24 Σεπτεμβρίου του 2007 στη διάρκεια
της ομιλίας του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια όταν ο Ιρανός Πρόεδρος Mahmoud
Ahmadinejad κλήθηκε να απαντήσει στην εξής ερώτηση: «Οι γυναίκες στο Ιράν
στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η κυβέρνησή σας έχει επιφέρει
τερατώδεις μορφές τιμωρίας, συμπεριλαμβανομένης της θανατικής ποινής στους
Ιρανούς πολίτες που είναι ομοφυλόφιλοι. Γιατί τα κάνετε αυτά τα πράγματα;»
εκείνος απάντησε: «Δεν έχουμε ομοφυλόφιλους στο Ιράν, όπως εσείς στη χώρα σας»,
παρ’ όλο που αργότερα εκπρόσωπός του δήλωσε ότι τα σχόλιά του
παρερμηνεύτηκαν.
Πηγή: kollectnews.org
-----------------------------------------------------------------
Ακολουθεί το κείμενο ανάρτησης του Δημήτρη Μπούρα στα μέσα δικτύωσης
στα αγγλικά:
“Denied Identity” The untold stories of migrant’s plight.
Arma Jassaz fled Iran escaping
conviction and sentence to death penalty for the crime of being homosexual.
I met Arma inside Eidomeni Hotspot, among some 1,300 migrants which are stuck
in no man’s land, as FYROM denied passage to all nationalities except Syrians,
Afghans and Iraqis.
Since its inception, the Islamic Republic of Iran
(IRI) has discriminated, in law and in practice, against its lesbian and gay
population. Iran is one of only seven countries in the world that imposes the
death penalty for homosexual acts.[1]
In addition to criminal liability, LGBT Iranians
are also subject to a wide range of abusive and discriminatory practices such
as custodial rape, arrests at social functions, expulsion from educational
institutions and denial of employment opportunities.
Arma is trying to reach Belgium, where his life
partner Navid lives and works as a professional boxer. He showed me the photo
of his partner on his mobile phone. I have seen same images and listen to
almost identical stories, all over the refugee camps in M. East. Nevertheless
is quite difficult, if not impossible, to apply for asylum in E.U. based on the
premise of homosexuality, despite the applied law in Iran.
Location: Eidomeni, Greece.
This content is for Humanitarian relief purposes & Editorial purposes only.
For other uses, additional clearance maybe required.
[1] The other countries in which
the death penalty is imposed for homosexual acts are Mauritania, Nigeria, Saudi
Arabia, Somalia, Sudan and Yemen.
* On September 24, 2007, while
speaking at Columbia University, when Iranian President Mahmoud Ahmadinejad was
asked the question «Iranian women are now denied basic human rights and your
government has imposed draconian punishments including execution on Iranian
citizens who are homosexuals. Why are you doing those things?», he replied, «We
don’t have homosexuals, like in your country.”, though a spokesperson later
stated that his comments were misunderstood.]