Σαν τις γιαγιάδες της Λέσβου...

...υπάρχουν παντού στην Αιγαιοπελαγίτικη  Ελλάδα.

Εγώ συνάντησα μία τέτοια, στην Αγία Ερμιόνη της Χίου...




Είναι η 85χρονη Ερμιόνη Μεσολογγίτη,  γέννημα θρέμμα του ομώνυμου γραφικού ψαροχωριού της νοτιανατολικής Χίου που εδώ και εφτά μήνες έχει γίνει "πρώτη γραμμή" υποδοχής προσφύγων και μεταναστών που "ξεβράζονται" στοιβαγμένοι πάνω σε βάρκες - φέρετρα, προερχόμενοι από τα απέναντι τουρκικά παράλια..

Η γιαγιά Ερμιόνη, δεν δίστασε και αυτή την φορά να ανοίξει το φτωχικό της, για να βρει ζεστό καταφύγιο, μία 18χρονη μητέρα από την Συρία που είχε γεννήσει το παιδί της, μόλις πριν δέκα ! ημέρες, απέναντι στο Τσεσμέ και το κουβάλαγε μαζί με το δίχρονο αδελφάκι του πάνω στο πλωτό φέρετρο που έφθασε στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης με μηδενική θερμοκρασία τα ξημερώματα της Τετάρτης 20 του Γενάρη μαζί με 50 ακόμη σοκαρισμένους και ξεπαγιασμένους συμπατριώτες της.


Τα μέλη της "Ομάδας Αλληλεγγύης Αγίας Ερμιόνης" ,όμως ήταν εκεί. Παρούσες και παρόντες όπως κάνουν, μέρα και νύχτα, από τον Ιούνη, που άρχισαν οι πρώτες "βάρκες" να φθάνουν στις αυλές των σπιτιών τους.
Η διαπίστωση οτι ανάμεσα σε αυτή την "φουρνιά αφίξεων" υπήρχε και ένα βρέφος μόνο δέκα ημερών, σήμανε συναγερμό...
Με άμεση προτεραιότητα φρόντισαν  η 18χρονη μητέρα, το βρέφος και το δίχρονο αδελφάκι του, να απαλλαγούν από τα βρεγμένα ρούχα τους και να φορέσουν στεγνά και ζεστά.
Αμέσως μετά η γιαγιά Ερμιόνη, άνοιξε το πατρογονικό της σπίτι που απέχει λίγα μέτρα από το σημείο υποδοχής, για να βρει καταφύγιο η οικογένεια μέχρι να έρθει το λεωφορείο που θα οδηγούσε όλη την "φουρνιά' στο κέντρο ταυτοποίησης στα Ταμπάκικα της πόλης της Χίου.


Ζεστή αγκαλιά και ανακούφιση για την νεαρή μητέρα το "παλάτι" της γιαγιάς Ερμιόνης. 
Μετά από ώρες απίστευτης ταλαιπωρίας και θανάσιμης περιπέτειας στην παγωμένη νύχτα και το απρόβλεπτο Αιγαίο, μπόρεσε με ασφάλεια να κάνει αυτό που θεωρούν αυτονόητο εκατομμύρια μητέρες στον πλανήτη.
Να θηλάσει το μωρό της...


Όμως, η γιαγιά Ερμιόνη, έχει μεταδώσει το μεγαλείο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς και στα παιδιά και στα εγγόνια της.
Η κόρη της, η Μαρία Μεσολογγίτη, εδώ και εφτά μήνες, έχει ξεχάσει τι θα πει προσωπική και οικογενειακή ζωή και έχει αφιερώσει τα πάντα στην περίθαλψη των προσφύγων.
Νυχθημερόν, ψυχή και καρδιά μαζί με την Φρόσω, την Ρούλα, την Σιλβί και την Φαίη να απαλύνουν τον πόνο και την φρίκη που βιώνουν οι συνάνθρωποι τους, που ο πόλεμος και οι επιλογές της "πολιτισμένης Δύσης" τους οδήγησε στις αυλές τους.


Σύντροφος, της Μαρίας Μεσολογγίτη, ο Στέλιος Κουϊμάνης.
Ναυτικός το επάγγελμα. 
Γνώριζε τις "δραστηριότητες" της συντρόφου του εδώ και καιρό και την ενθάρρυνε στις τηλεφωνικές τους επικοινωνίες.
Ξεμπάρκαρε πριν 20 ημέρες και έπεσε και αυτός με τα "μούτρα" στην υπόθεση της υποδοχής των προσφύγων.
Δεν διαμαρτυρήθηκε, όταν γυρίζοντας από το μπάρκο στο σπίτι του, δεν βρήκε εσώρουχα, κάλτσες και παπούτσια...
Η Μαρία τα είχε διαθέσει όλα στους πρόσφυγες...


Ο Στέλιος Κουϊμάνης, ίσως το νεότερο μέλος της "Ομάδας Αλληλεγγύης Αγίας Ερμιόνης", είναι εκεί πάντα.
Αυτός ξημεροβραδιάζεται με τα κιάλια στα χέρια για να εντοπίσει βάρκα-φέρετρο και να ειδοποιήσει όλους τους άλλους.
Αυτός κρατάει την "τάξη", ώστε να εξυπηρετηθούν πρώτα τα γυναικόπαιδα.
Αυτός βοηθάει τον Καπετάν Γιώργη και τον Καπετάν Μανώλη σε όλες τις κατασκευαστικές δουλειές που απαιτούνται για τις εγκαταστάσεις της υποδοχής.
Τέλος, αυτός όταν δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τους πρόσφυγες τι νούμερο παπουτσιού φοράνε για να τους δώσει στεγνά, δεν διστάζει να προτείνει την παλάμη του για να γράψουν το νούμερο που θέλουν....


Σαν επίλογος, μια φωτογραφία, από το σπίτι - παλάτι της γιαγιάς Ερμιόνης και της απίστευτης οικογένειάς της...



Σας ευχαριστούμε που είστε εκεί....

Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων Λαυρεωτικής (ΔΥΠΛΑ)











özgün στα Τούρκικα, σημαίνει Αρχή...

Αυτό είναι γραμμένο στη πλώρη της τούρκικης ξύλινης βάρκας που εξώκειλε πριν τρεις νύχτες, στα βράχια κοντά στην Αγία Ερμιόνη της Χίου.


Δεκάδες πρόσφυγες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά στοιβαγμένοι σαν σακιά από τους δουλέμπορους απέναντι στο Τσεσμέ, "οδήγησαν" οι ίδιοι το γέρικο σκαρί στις ξέρες, αφού οι περισσότεροι από αυτούς έβλεπαν θάλασσα για πρώτη φορά στην ζωή τους.
Δύσκολα μέσα στην νύχτα και με 0 βαθμούς θερμοκρασία να βρεις τον δρόμο σου...


Ήταν εκεί όμως οι Ισπανοί εθελοντές του Salvamento Marítimo Humanitario οι Έλληνες της Chios Eastern Shore Rescue Team (Φ.Ε.Ο.Χ. Rescue), και οι Νορβηγοί της Dråpen I havet , τους εντόπισαν και με δυσκολία κατάφεραν να τους οδηγήσουν σε βατό σημείο της ακτής.

video






Τα υπόλοιπα, πρώτη φροντίδα, στεγνά ρούχα, παπούτσια και μια μπουκιά φαγητό τα ανέλαβαν οι γυναίκες και άνδρες της "Ομάδας Αλληλεγγύης Αγίας Ερμιόνης".






Τρεις μέρες μετά τα απομεινάρια από τα σημεία που πέρασαν οι βρεγμένοι και παγωμένοι πρόσφυγες είναι εμφανή...




Ας είναι τουλάχιστον μία καλή αρχή γι αυτούς !

ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ FRONTEX ΚΑΙ ΟΙ "ΧΑΛΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΕΣ"

Γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Πηγή:   ΑΠΛΩΤΑΡΙΑ. Η διαφορετική φωνή της Χίου


H Frontex έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει τις «επισκέψεις» της στα παράλια της Χίου και πάντα με τη συνοδεία έλληνα αξιωματικού. Ανάλογα με τη σύνθεση της εθελοντικής ομάδας που συναντούν, άλλοτε ζητάνε ταυτότητες, άλλοτε πιάνουν χαλαρή κουβεντούλα με τους εθελοντές (θυμίζει κάτι από τις «φιλικές κουβέντες» που συνήθιζε και η ελληνική αστυνομία, αντί του πιο απρόσωπου «περάστε από το τμήμα δια υπόθεσή σας»).
Σε μια τέτοια λοιπόν επίσκεψη χθες, οι ένστολοι Frontexίτες, με χειροπέδες και όπλα, πέρασαν από την παραλία, έπιασαν κουβεντούλα χαβαλέ με όσους μιλούσαν αγγλικά, και μάλιστα, ένας εξ αυτών δήλωσε ότι η σύντροφος του που έρχεται στη Χίο θα ήθελε να βοηθήσει για μια βδομάδα την ομάδα.
Και φυσικά δεν γίνεται να αρνηθείς μια τέτοια ευγενική προσφορά, ειδικά δε, αν η όποια άρνηση θα γεννούσε και υποψίες. Μπορεί η σύντροφος του αξιωματούχου της Frontex να μην γνωρίζει επακριβώς τι κάνει στη δουλειά του ο άνθρωπός της. Ωστόσο, εμείς πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά. Και ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής φάνηκαν: απαγορεύεται πλέον στα καΐκια ή τα σκάφη των εθελοντικών ομάδων να βγαίνουν στη θάλασσα και να περισυλλέγουν πρόσφυγες. Είδαμε και την κατάληξη εκείνων που δεν συμμορφώθηκαν: βαρύ κατηγορητήριο και εξοντωτικές εγγυήσεις για να αφεθούν ελεύθεροι. Ο λόγος; Προφανώς η Frontex και το ελληνικό κράτος δεν θέλουν να παίρνει δημοσιότητα το τι γίνεται στις θάλασσές μας. Υπάρχουν άλλωστε και μαρτυρίες, όχι πολύ παλιές, μόλις τον Οκτώβρη του 2015:
«Την Τετάρτη (28 Οκτώβρη 2015), 242 πρόσφυγες σώθηκαν από σκάφος που ανατράπηκε και μετέφερε 300 άτομα περίπου … Τουλάχιστον 11 πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στο Ανατολικό Αιγαίο μεταξύ των οποίων και 7 παιδιά. Περισσότεροι από 30 άνθρωποι ακόμα αγνοούνται. Οι Τούρκοι και Έλληνες ψαράδες έσπευσαν προς το σκάφος και άρχισαν αν διασώζουν ανθρώπους. Ήταν συγκλονιστικό. Ανεβήκαμε στο σκάφος για να πάρουμε τα παιδιά γιατί (οι πρόσφυγες) είπαν ότι δεν είχαν τη δύναμη να τα σηκώσουν. Το πλοίο της Frontex δεν έκανε τίποτα. Το μόνο που έκαναν είναι να ρίξουν σχοινιά στους ανθρώπους που πνίγονταν, όπως στις ταινίες, και έμειναν εκεί, στο κατάστρωμα του πλοίου τους, βλέποντας ανθρώπους να πεθαίνουν… Ήταν φρικτό…». Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων αυτόπτης μάρτυρας που ανέβασε στο facebook το περιστατικό.
Και αν πάμε και λίγο παλιότερα, ας ρίξουμε μια ματιά στο τι έγραφε στην έκθεσή της Επαναπροωθήσεις: Συστηματικές παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των προσφύγων στο Αιγαίο και στα ελληνοτουρκικά χερσαία σύνορα (Push back Systematic human rights violations against refugees in the Aegean sea and at the greek-turkish land border) η γερμανική οργάνωση PRO ASYL το 2013:
«Τα κύρια ευρήματα της έρευνας μας είναι ότι γίνονται συστηματικά παράνομες επαναπροωθήσεις από τα ελληνικά θαλάσσια και χερσαία σύνορα. Η Ελλάδα έχει κατηγορηθεί και στο παρελθόν για τέτοιες κατάφορες παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ωστόσο, η αγριότητα και το μέγεθος των παραβιάσεων που καταγράφονται σε αυτή την έκθεση είναι σοκαριστικά». Και συνεχίζει: «Πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων, όλες οι επαναπροωθήσεις τεκμηριώνονται σε αυτή την έκθεση έχουν λάβει χώρα εντός της επιχειρησιακής περιοχής της Frontex». Γιατί ως γνωστόν η Frontex δεν λερώνει ευθέως τα χέρια της. Θα δείξει αν αυτό θα αλλάξει τώρα.
Όλα αυτά είναι γνωστά εδώ και χρόνια, οπότε ουδείς δικαιούται να υποστηρίζει ότι δεν ήξερε ποιος είναι ο ρόλος της, ποιοι οι στόχοι της και ποιες οι πρακτικές της.

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΗ!

Στην Αγία Ερμιόνη της Χίου, “πρώτη γραμμή”, υποδοχής προσφύγων, υπάρχει άμεση ανάγκη μόνο για ανδρικά και γυναικεία παπούτσια για πορεία από νούμερο 37 και πάνω. Αυτή την στιγμή λόγω της έλλειψης παπουτσιών οι πρόσφυγες, υποχρεώνονται, αφού πάρουν καινούργιες στεγνές κάλτσες να τοποθετήσουν νάιλον σακούλες στα πόδια τους και στη συνέχεια να ξαναφορέσουν τα βρεγμένα παπούτσια τους με ότι αυτό συνεπάγεται σε συνθήκες σχεδόν μηδενικής θερμοκρασίας. Παρακαλούμε στα χαρτοκιβώτια που θα αποσταλούν, να υπάρχουν ετικέτες και από τις 4 πλευρές όπου θα αναγράφεται με ευκρίνεια ο παραλήπτης



Ψυχή βαθιά

Διασώστρια του  Φ.Ε.Ο.Χ. Rescue
Αφού έχει βουτήξει στα παγωμένα νερά για να σώσει κόσμο, βρεγμένη ακόμα και τουρτουρίζοντας από το κρύο (2 βαθμοί θερμοκρασία), προσπαθεί να δώσει λίγη χαρά και κουράγιο στα προσφυγόπουλα, εφευρίσκοντας τεχνάσματα.
Μία ακόμη από τις γυναίκες φύλακες - αγγέλους της Αγίας Ερμιόνης στη Χίο.



Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Παρασκευή 22 Γενάρη 2016

Παρακολουθούμε εδώ και μία εβδομάδα τώρα και βιώνουμε από "πρώτο" χέρι, τις προσπάθειες για ασφαλή υποδοχή των προσφύγων στην Αγία Ερμιόνη της Χίου, μίας ομάδας Ισπανών εθελοντών, της "Salvamento Marítimo Humanitario".
Οι γυναίκες και οι άνδρες της ομάδας κάνουν πραγματικά εκπληκτική δουλειά δρώντας με επαγγελματισμό αλλά και με απίστευτη τρυφερότητα.
Μέρα και νύχτα σαρώνουν με το φουσκωτό σκάφος τους τις ακτές της νοτιοανατολικής Χίου, οδηγώντας δεκάδες "βάρκες" με πρόσφυγες σε ασφαλή μέρη για να αποβιβασθούν. Την ίδια στιγμή στη στεριά συνάδελφοί τους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, στους, κατά κανόνα αυτές τις μέρες, παγωμένους και βρεγμένους πρόσφυγες.
Είναι γεγονός, ότι χωρίς την συνεισφορά της Ισπανικής ομάδας, πολύ πιθανό να είχαμε νεκρούς από υποθερμία στην Αγία Ερμιόνη τούτες τις μέρες.


Ευτυχώς σήμερα το πρωί, ο διασώστης - δύτης της ομάδας δεν χρειάστηκε να επέμβει αφού το μικρό φουσκωτό με 15 περίπου πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, οδηγήθηκε με ασφάλεια στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης.

Με τρυφερότητα και στοργή να βγάλουν από τα ξυλιασμένα πόδια του προσφυγόπουλου τις βρεγμένες κάλτσες και να του φορέσουν καινούργιες

Δυστυχώς η έλλειψη ανδρικών παπουτσιών στην αποθήκη της Ομάδας Αλληλεγγύης Αγ. Ερμιόνης Χίου , αναγκάζει Έλληνες και Ισπανούς εθελοντές, αφού αντικαταστήσουν τις βρεγμένες κάλτσες με καινούργιες να φορέσουν στα πόδια των προσφύγων νάϊλον σακούλες για να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τα βρεγμένα παπούτσια τους

Ο Δημήτρης Φρεζούλης μέλος της Ομάδας Αλληλεγγύης Αγ. Ερμιόνης Χίου προσφέρει ζεστό τσάι στον Ισπανό διασώστη, όπως έχει κάνει για εκατοντάδες πρόσφυγες τον τελευταίο καιρό που "ξεβράζονται" κυριολεκτικά στην αυλή του σπιτιού του.

Ελληνοισπανική συνεργασία για να ηρεμήσει το σοκαρισμένο προσφυγόπουλο από τους φύλακες - άγγελους του. Την Αργυρώ, μέλος και αυτή της Ομάδας Αλληλεγγύης Αγ. Ερμιόνης Χίου και τον Ισπανό διασώστη. 



Υ.Γ Οι φωτογραφίες είναι από σήμερα το πρωί στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης στην Χίο

Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων Λαυρεωτικής (ΔΥΠΛΑ)

ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ.

Αγία Ερμιόνη - ΧίοςΤετάρτη 20 Γενάρη  -  04:30 




Στην πρώτη φωτογραφία, ο πάντα ασύλληπτος δουλέμπορος, από την τούρκικη ακτή, στοίβαξε πάνω από 40 ανθρώπους, βρέφη (το ένα μόνο 10 ημερών), παιδιά γυναίκες και άνδρες και τους ξαπόστειλε στον θάνατο, πάνω στο φουσκωτό φέρετρο, με 0 βαθμούς θερμοκρασία και με υψηλό κυματισμό, να περάσουν στη Χίο, ξημερώματα , αφού εισέπραξε πάνω από 1.000 €, το «κεφάλι».

Στην δεύτερη φωτογραφία, ο «ευυπόληπτος» έλληνας αυτοκινητιστής, δεν διστάζει να στοιβάξει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους ίδιους ανθρώπους, στο λεωφορείο του, αδιαφορώντας για τις τραγικές συνέπειες ενός οδικού  ατυχήματος. Βάζοντας τον «υποτακτικό» του να σπρώχνει βίαια και με άναρθρες κραυγές να υπερφορτώνει, το εμφανώς κακοσυντηρημένο όχημα, για να προλάβει τους «ανταγωνιστές» του και μην χάσει τα 3.00 € που εισπράττει «μαύρα» για το κάθε «κεφάλι», την ίδια ώρα που μία χούφτα συμπολιτών του, έδινε μάχη για να υποδεχθεί και να κρατήσει στην ζωή, τους βρεγμένους και ξεπαγιασμένους πρόσφυγες, προσφέροντας τους ζεστασιά και στεγνά ρούχα στην Αγία Ερμιόνη.

Κατά τα άλλα, το Λιμενικό, η ΕΛ.ΑΣ. και η Frontex, συλλαμβάνουν Ισπανούς διασώστες και αλληλέγγυους και τους σέρνουν στα δικαστήρια με αστείες κατηγορίες.

ΑΞΙΟΙ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΙΜΗΣΗΣ ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΡΜΙΟΝΗΣ ΣΤΗ ΧΙΟ!!!

Για λόγους σεβασμού και θαυμασμού αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση του ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΡΕΖΟΥΛΗ, εθελοντή, κατοίκου της Αγίας Ερμιόνης Χίου και της ΣΟΦΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑ από τις σελίδες τους στο FB.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΡΕΖΟΥΛΗΣ:

"Ολημερίς και ολονυχτίς...
Μετά από μια διήμερη διακοπή, υποδεχτήκαμε από χτες τα μεσάνυχτα, στις 3 το πρωί, στις 6 τα χαράματα και κατά τη διάρκεια της ημέρας πλήθος προσφύγων από τη Συρία και το Αφγανιστάν... Η πλατεία του λιμανακιού, αν και αρκετά μεγάλη, γέμισε στην κυριολεξία από βρέφη στην αγκαλιά των μανάδων τους και από μικρούς και μεγάλους απελπισμένους ανθρώπους. Και οι τέσσερις κυρίες (Αργυρούλα, Μαρία, Σίλβι και Φρόσω) του τμήματος ένδυσης και υπόδησης της Αγίας Ερμιόνης, για μια φορά ακόμα, υπερβάλλοντας εαυτούς ικανοποίησαν τις περισσότερες απαιτήσεις... Και επίσης το τμήμα... ονίων κέρασε ζεστό γάλα, μπισκότα, κρουασάν, φρυγανιές μικρούς και μεγάλους... Και έπεται η συνέχεια."

ΣΟΦΙΑ ΚΩΝΣΤΑ:

"Υποκλίνομαι και προσκηνώ το έλεος και την Ανθρωπιά, τη συμπόνοια και την αυταπάρνηση των εθελοντών κατοίκων της Αγίας Ερμιόνης της Χίου!
Λίγοι άνθρωποι, να ξυπνούνε μες στην άγρια νύχτα, τα χαράματα, να μη βρίσκει ησυχία και ηρεμία να ξαποστάσει το κεφαλάκι τους για να υποδεχτούν έτοιμοι με μια ζεστή αγκαλιά, με χαμόγελο, με καθαρά ρούχα, παπούτσια, γάλα ζεστό, κ.α... τους δυστυχισμένους συνανθρώπους μας από Συρία και Αφγανιστάν... Κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα και νύχτα, το φαινόμενο επαναλαμβανόμενο, αμείωτο, έντονο...
Η ομάδα εθελοντών από το Λαύριο ΔΥΠΛΑ, που αποστέλει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Χίο, αξίζει κάθε είδους αναφοράς και συγχαρητηρίων!!! Την ίδια αναφορά αξίζει και κάθε Χιώτης και Χιώτισσα που προσφέρει το υστέρημά του, το περίσσευμα όμως της ψυχής του για κάθε πρόσφυγα ερχόμενο στο νησί.
δημήτρης φρεζούλης ευχαριστούμε για ό,τι κοινωνείς μαζί μας, για ό,τι τόσο όμορφα, ήρεμα, γλυκά και ανθρώπινα - έτσι όπως μόνο εσύ ξέρεις - μας μεταφέρεις απ' την Πατρίδα.
Ένα γλυκό φιλί και την αγάπη μου στους εθελοντές και εθελόντριες της Αγίας Ερμιόνης, μαζί με απέραντο θαυμασμό και συγκίνηση...
Να είστε όλοι καλά βρε παιδιά, καλό κουράγιο, το χρειάζεστε, γιατί αυτή η δοκιμασία δε θάχει τελειωμό, αν δεν πιέσουμε όλοι μαζί να σταματήσει ο πόλεμος...
Σ.Κ "






Εμείς από το ΔΥΠΛΑ είναι ελάχιστα αυτά που κάνουμε για να συνδράμουμε τις προσπάθειες αυτών των απίστευτων ΑΝΘΡΩΠΩΝ, των κατοίκων της Αγίας Ερμιόνης που όντες μία χούφτα δίνουν παγκόσμιο παράδειγμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης υποδεχόμενοι πρόσφυγες και μετανάστες που φθάνουν μισοπνιγμένοι και εξαθλιωμένοι στις αυλές των σπιτιών τους. Εμείς δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε μπροστά τους και να τους υποσχεθούμε οτι θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την ανθρωπιστική τους δράση με κάθε δυνατό τρόπο. Σας ευχαριστούμε που υπάρχετε...

Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων Λαυρωτικής (ΔΥΠΛΑ)

Η χρονιά που οι ψαράδες στη Σκάλα Συκαμιάς έγραψαν Ιστορία

Της Μαρίας Λούκα
Φωτογραφίες: Alexandros Katsis

Tους προτείνουν για Νομπέλ Ειρήνης – ήδη έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες υπογραφές. Δεν ξέρουμε αν θα το πάρουν, όμως ο Θανάσης, ο Γιώργος, η γιαγιά Μαρίτσα, ο Νίκος και τόσοι άλλοι στη Συκαμιά της Λέσβου γίνονται παγκόσμιο παράδειγμα ανθρωπισμού.


«Ανεβαίνεις στα ράχτα, γυρίζεις μια βόλτα τη ματιά ένα γύρο, στεριάς και πελάγου, και δακρύζει το μάτι σου». Αυτά έγραφε ο Στρατής Μυριβήλης στο μυθιστόρημά του «Η Παναγιά η Γοργόνα» για να τιμήσει τον τόπο που γεννήθηκε κι έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Σήμερα στη Σκάλα Συκαμιάς ξαναζωντανεύουν τα λόγια του. Τα μάτια των περισσότερων εδώ είναι υγρά και τα στομάχια σφιγμένα. Όχι από την ομορφιά και την αγαλλίαση που εννοούσε ο μεγάλος πεζογράφος. Τώρα δακρύζουν από την διαρκή αναμέτρηση με τη φρίκη. Αυτή που αποτυπώνεται στα βρεγμένα πρόσωπα των χιλιάδων προσφύγων που καταφθάνουν καθημερινά σ’ αυτή την εσχατιά της Ευρώπης. Και κυρίως την ασάλευτη φρίκη αυτών που τελικά δεν κατόρθωσαν να φτάσουν.
Στη Σκάλα οι ακρογιαλιές είναι σκεπασμένες από ένα παχύ πορτοκαλί στρώμα σωσιβίων, στα δέντρα κρέμονται χρυσαφένια ισοθερμικά και ο χωματόδρομος είναι γεμάτος παπούτσια και παρατημένα παιχνίδια παιδιών που μεγάλωσαν απότομα. Το γραφικό ψαροχώρι έγινε η βασική πύλη εισόδου των διωγμένων από τον πόλεμο και τη βία των τζιχαντιστών ανθρώπων που αναζητούν μέσα από ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι μια πιο ασφαλή προοπτική για τη ζωή τους στο δυτικό κόσμο.

Ο Γιώργος Μαυριπίδης με το βλέμμα στον ορίζοντα. Είναι ένας από τους ψαράδες στη Σκάλα Συκαμιάς που έχουν σώσει πολλούς πρόσφυγες που κινδύνευαν στη θάλασσα (Alexandros Katsis)
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (τελευταία ενημέρωση στις 31 Δεκεμβρίου) στην Ελλάδα έφτασαν το 2015 851.319 πρόσφυγες, εκ των οποίων το 28% είναι παιδιά. Απ’ αυτούς το 56% είναι Σύροι και το 24% Αφγανοί. Μόνο στη Λέσβο έφτασαν 500.018  άνθρωποι. Για περίπου 3.000 άτομα το ταξίδι αυτό έμεινε ανολοκλήρωτο. Χάθηκαν στα νερά της Μεσογείου στην προσπάθεια τους να φτάσουν στις ακτές της Ελλάδας ή της Ιταλίας…
Αυτή η νέα πραγματικότητα ξεχαρβάλωσε εντελώς την κανονικότητα των ντόπιων. Η αμέριμνη ησυχία αντικαταστάθηκε από μια αγχώδη κίνηση και φασαρία. Ανθρωποι και φορτηγά πηγαινοέρχονται στο καταχείμωνο. Το χωριό έγινε το κέντρο ενός πολυγλωσσικού εργαστηρίου αλληλεγγύης με εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο να ξεφορτώνουν κιβώτια, να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν, να ενημερώνουν. Βλέπεις οι 140 κάτοικοι στη Συκαμιά, παρατημένοι από την ελληνική Πολιτεία και τις ευρωπαϊκές αρχές, κλήθηκαν να διαχειριστούν μόνοι τους τη χειρότερη προσφυγική κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με τη συνδρομή πολλών ακτιβιστών και ΜΚΟ ανέλαβαν να οργανώσουν το τιτάνιο έργο της διάσωσης , υποδοχής και περίθαλψης των προσφύγων. Να πράξουν δηλαδή αυτό που ορίζουν οι διεθνείς συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που ακόμα δε βρήκαν οι ευρωπαϊκές ελίτ στις ατέλειωτες συνεδριάσεις τους.

Ενα μπουκάλι για τους διψασμένους πρόσφυγες. Δεν είναι σταλμένο από τον ουρανό, αλλά από το χέρι του Γιώργου, ψαρά της Λέσβου (Alexandros Katsis)

Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν οι ηρωικοί ψαράδες της Σκάλας Συκαμιάς. Χωρίς ποτέ να επιδιώξουν έναν τέτοιο προσδιορισμό για τους εαυτούς τους, στο σημείο που τέμνεται το τυχαίο με την ευσυνειδησία, αναδείχθηκαν σε πολύτιμους συνοδοιπόρους των προσφύγων. «Ξέρεις τι είναι να βλέπεις τον πνιγμένο στα δύο μέτρα και να τον τραβάς; Στην αρχή δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια. Με τον καιρό το συνηθίζεις κι αυτό. Μόνο αυτά τα μωράκια που κλαίνε όταν γεμίζουν οι βάρκες με νερά και να σηκώνουν ψιλά οι πατεράδες τους για να τα σώσουν δεν αντέχω να τα βλέπω. Αυτό δε συνηθίζεται» λέει ο Θανάσης Μαρμαρινός. Στα 61 του έγινε διάσημος, όταν σε μια προσπάθεια διάσωσης φώναζε: «Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε, τα μωρέλια».
«Εγώ δεν ήθελα ούτε διάσημος να γίνω, ούτε ήρωας. Το κάνω γιατί το νιώθω. Όταν βλέπεις παιδιά να πνίγονται, τι να το κάνεις το μεροκάματο; Τα παρατάς όλα και πας να βοηθήσεις» μου εξηγεί.

Ο 61χρονος ψαράς Θανάσης Μαρμαρινός που έγινε γνωστός σε ολόκληρη τη χώρα όταν σε μια προσπάθεια διάσωσης φώναζε «τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε, τα μωρέλια» (Alexandros Katsis)

Ο Θανάσης μόνος του έχει ρυμουλκήσει φέτος με το καΐκι του πάνω από 70 βάρκες που έμειναν ακυβέρνητες ή είχαν πρόβλημα . Τις έβρισκε τις περισσότερες φορές την ώρα που ήταν για ψάρεμα και τις τραβούσε στη στεριά. Τόσο αυτός, όσο και οι περισσότεροι συνάδελφοί του μετράνε πολλά χαμένα μεροκάματα και βενζίνες από τις τσέπες τους αλλά δε μπήκαν ποτέ στο δίλημμα. «Μια μέρα με πήρε μια κυρία από την Αθήνα και μου είπε ότι μάζευαν λεφτά για να τα δώσουν σε μάς τους ψαράδες για το έργο μας. Εμείς δε θέλουμε λεφτά από τον κόσμο. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους αυτοί που πρέπει, η κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση» συμπληρώνει με μια –ομολογουμένως- δίκαιη αγανάκτηση.
Τον ρώτησα αν φοβάται μήπως ανάμεσα στους πρόσφυγες παρεισφρήσουν μέλη του ISIS: « Κι αν είναι κι ένας τζιχαντιστής σε μια βάρκα, τι φταίνε οι υπόλοιποι 50 να πνιγούνε; Η δική μας δουλειά είναι να τους σώζουμε. Η δουλειά της Αστυνομίας είναι να βρίσκει τους τζιχαντιστές» απάντησε.

Εθελοντές, αλληλέγγυοι και ΜΚΟ έχουν αναλάβει στη Λέσβο το έργο της υποδοχής των προσφύγων (Alexandros Katsis)

«Ψαριά» με πλαστικά και μηχανές…

Παρόμοιες εμπειρίες μου διηγήθηκε κι ο Γιώργος Μαυριπίδης. «Όταν ρίχνουμε δίχτυα συχνότερα πιάνουμε βγάζουμε μηχανές και πλαστικά παρά ψάρια» λέει. Ένα μεσημέρι οι αλληλέγγυοι παρατήρησαν μια βάρκα που είχε μείνει αρκετή ώρα ακίνητη στο νερό. Η Frontex και ο Γιώργος έφτασαν ταυτόχρονα κοντά τους. Ο ίδιος προθυμοποιήθηκε να πάρει μερικούς γιατί δεν χωρούσαν όλοι στο σκάφος της Frontex αλλά δεν του το επέτρεψαν. Τους πέταξε ένα μπουκάλι νερό που είχε μαζί του, έτσι όπως περίμεναν πανικόβλητοι και τουρτουρίζοντας από το κρύο. «Για κάθε ένα καράβι που σώζει η Frontex , εμείς σώζουμε 50» σημειώνει. Η αλήθεια είναι ότι οι δυνάμεις του λιμενικού και της Frontex δεν επαρκούν για τη διάσωση ενός τόσο μεγάλου όγκου ναυαγίων και οι ψαράδες αυθόρμητα βοηθάνε όσο μπορούνε κι ακόμα παραπάνω. Τις νυχτερινές ώρες , όπως μου εξηγεί ο Γιώργος, είναι πιο επικίνδυνα: «Μπορεί να δουν κανένα καράβι και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Προχθές έφτασε μια βάρκα κοντά μου στα 10 μέτρα. Κάποιοι δεν ξέρουν καθόλου για θάλασσα, ούτε να κολυμπήσουν. Επιπλέον οι βάρκες μπάζουν νερά και παγώνουν. Και τις προηγούμενες χρονιές βγαίναν βάρκες αλλά αυτό που έγινε φέτος δεν το χω ξαναζήσει».

Η Σκάλα Συκαμίας έχει μετατραπεί σ’ ενα πολυγλωσσικό εργαστήρι με εθελοντές από όλο τον κόσμο (Alexandros Katsis)
Από το 2003 που άρχισε ο πόλεμος στο Ιράκ προσπαθούσαν οι πρόσφυγες να περάσουν στη Λέσβο. Τότε όμως μιλούσαμε για μία – δυο βάρκες την εβδομάδα. Φέτος βγαίνουν κατά μέσο όρο 30 βάρκες την ημέρα, ενώ υπήρξαν μέρες που έφτασαν τις 70. Ο ρυθμός του χωριού περιστρέφεται γύρω από αυτή την καταμέτρηση. Στον Πλάτανο έχει στηθεί μια δομή υποδοχής από ακτιβιστές από την Αθήνα και ντόπιους. Όταν φτάσει μια βάρκα, τους δίνουν ισοθερμικά, παρέχουν τις πρώτες ιατρικές βοήθειες σε όσους το χρειάζονται, τους δίνουν ρούχα, τσάι και οδηγίες για τη συνέχεια του ταξιδιού τους. Μαγαζάτορες, ψαράδες, νοικοκυρές, όλοι είναι στο πόδι για να προσφέρουν μια αγκαλιά.
Οι πρόσφυγες όταν βγαίνουν στη στεριά συνήθως είναι εξουθενωμένοι και αποπροσανατολισμένοι μετά την απίστευτη ταλαιπωρία που έχουν υποστεί (Alexandros Katsis)
Οι γυναίκες που βγαίνουν από τις βάρκες , ιδίως οι μανάδες είναι οι πιο σοκαρισμένες. Σε μια σύγχυση που συνειδητοποιούν τον κίνδυνο που διέτρεξαν και συνάμα ότι πέρασαν ξυστά του και γλίτωσαν. Οι πατεράδες φιλάνε ευλαβικά τα παιδιά τους, σαν μια τελετουργία καθησυχασμού. Οι πιτσιρικάδες βγάζουν selfie. Τα ζευγάρια αγκαλιάζονται. Κάποιο πέφτουν στο έδαφος, προσεύχονται και φιλάνε το χώμα. Αυτή είναι η δική τους -ιδεαλιστική ίσως για μας- αλλά βαθιά ενδόψυχη εκδήλωση ευγνωμοσύνης για τη σωτηρία τους. Σε μια τέτοια σκηνή συνάντησα τη γιαγιά Μαρίτσα. Την αναγνώρισα από την περίφημη φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη.
Με την ίδια απαράμιλλη αγνότητα στο πρόσωπο της μου διηγήθηκε πως στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο η μητέρα του παιδιού πήγε να αλλάξει, επειδή ήταν βρεγμένα τα ρούχα της κι αυτές τάισαν το μωρό «Καλό κάναμε. Όσο βαστάν τα πόδια μας βοηθάμε. Κρίμα είναι οι άνθρωποι. Ξέρουμε κι εμείς από προσφυγιά».
Η Μαρίτσα (δεξιά) μια από τις τρεις γιαγιάδες που τάισαν το προσφυγόπουλο στη διάσημη πλέον φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη (Alexandros Katsis)

Η βίαιη εναλλαγή συναισθημάτων

Όποιος πέρασε από τη Σκάλα Συκαμιάς φέτος και βίωσε αυτή την εναλλαγή συναισθημάτων, από τη χαρά και την ανακούφιση στην τρομάρα και τη θλίψη, την ανανοηματοδότηση της θάλασσας από υπόσχεση σε απειλή, το συνεχή ανταγωνισμό της ζωής με τον θάνατο, αρρώστησε. Δεν μπορείς να μείνεις ανέπαφος όταν αντικρίζεις μπροστά σου το ευάλωτο και συνάμα το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Πόσο μάλλον όταν συγκατοικείς μ’ αυτά. Ο Νίκος Κατακουζηνός είναι επίσης ψαράς στο χωριό. Δουλεύει μαζί με τη γυναίκα του για να μπορούν να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές οικογενειακό εισόδημα.

Ο Νίκος Κατακουζηνός ετοιμάζει με την οικογένεια του τη βάρκα τους για ψάρεμα. Η καθημερινότητα τους στη Λέσβο έχει διαταραχθεί από αυτό το πρωτοφανές κύμα προσφύγων (Alexandros Katsis)
«Αλλαξε η ζωή ολόκληρου του χωριού. Η μια μου κόρη έβλεπε εφιάλτες ένα διάστημα. Μια μέρα έφερε σπίτι 3-4 ισοθερμικά που άφησαν οι πρόσφυγες. Της είχε κολλήσει η ιδέα ότι μπορεί να τα χρειαστούμε, ότι μπορεί να βρεθούμε στη θέση τους. Κάποιοι φοβήθηκαν και κλειδώθηκαν στα σπίτια τους. Βέβαια δεν έχει καταγραφεί κάποιο περιστατικό εγκληματικότητας από τους πρόσφυγες. Δεν πειράζουν κανέναν οι άνθρωποι» υποστηρίζει.
Μου μιλάει για τα ζόρια του επαγγέλματος, για τα ψάρια που λιγοστεύουν από την υπεραλιεία, για το φόβο του όταν ανεβάζει το αγκίστρι κι έχει βάρος, μη βγάλει κανέναν πνιγμένο. Ένα φόβο που μου εξομολογήθηκαν όλοι οι ψαράδες που μίλησα και σκοτείνιαζε η όψη τους. Αναδεικνύει ακόμα έναν μελλοντικό κίνδυνο από την αβλεψία των αρμόδιων: «Πλέον στη θάλασσα έχει τόνους πλαστικό. Κανείς δεν έχει μεριμνήσει γι’ αυτό. Θα υπάρξει μεγάλη οικολογική επιβάρυνση. Ο Παυλόπουλος ήρθε εδώ και καλό ήταν αυτό. Δεν μίλησε όμως με ντόπιους και εθελοντές να ακούσει τα προβλήματά τους. Είχαν βγει οι βάρκες και κρατούσαν 300 άτομα βρεγμένα στην παραλία για να μη τους δει».

Το 28% των προσφύγων που έφτασαν στην Ελλάδα ήταν παιδιά, μεταξύ των οποίων και αρκετά βρέφη (Alexandros Katsis)

Η Σκάλα Συκαμιάς δεν είναι γαλατικό χωριό. Είναι πραγματικό. Δίπλα στις προσπάθειες των ψαράδων και των γιαγιάδων υπάρχει κι ο μισανθρωπισμός, τον ψυχανεμίζεσαι στους ρατσιστικούς ψιθύρους τύπου «να πάνε στη χώρα τους» ή «ήρθαν αυτοί και θα μας διώξουν εμάς». Υπάρχουν και τα κοράκια που εξαπατούν ταλαιπωρημένο κόσμο ζητώντας πέντε ευρώ το κεφάλι για να τους πάνε λίγα χιλιόμετρα παρακάτω. Κι αν τους πάρει η χαμπάρι η Αστυνομία τους παρατάνε στη μέση του δρόμου. Και τα  stands στη Μυτιλήνη που πουλάνε χωρίς ταμειακή και ταυτοποίηση κάρτες κινητής τηλεφωνίας με 4 ευρώ χρόνο ομιλίας -απ’ αυτές που παλιά μοιράζανε δωρεάν στις εξόδους του μετρό- για 10 ή 15 ευρώ. Και κάποιες -λίγες- ΜΚΟ «σφραγίδες» που εφαρμόζουν τη στρατηγική μιας πλήρους εμπορευματοποιημένης και επιλεκτικής συμπαράστασης για να δικαιολογήσουν τα κονδύλια τους. Ωστόσο, είναι πραγματικά μίζερο και άδικο να μείνει κανείς μόνο σ’ αυτά. Είναι λίγα και μικρά μπροστά στο έργο ανθρωπισμού που παράγεται στην περιοχή.

Αιγαίο ώρα μηδέν. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ το 2015 έφτασαν στα νησιά του Αιγαίου 851.319 πρόσφυγες (Alexandros Katsis)

Στη Σκάλα Συκαμιάς η αλληλεγγύη νίκησε την απουσία του κράτους, την καχυποψία και τον ατομικισμό. Έγινε το ξυπνητήρι στην αμηχανία της Ευρώπης. Δεν ξέρω αν οι ψαράδες, οι γιαγιάδες και οι ακτιβιστές της Συκαμιάς θα πάρουν το Νομπέλ Ειρήνης, όπως ζητά η πρωτοβουλία που έχει στηθεί στο Διαδίκτυο συγκεντρώνοντας χιλιάδες υπογραφές. Το αξίζουν, αναμφισβήτητα. Είμαι σίγουρη όμως ότι έχουν κερδίσει ήδη μια ειδική μνεία στην Ιστορία για τις συγκλονιστικές σελίδες που γράφουν αυτές τις μέρες…

Πηγή: Protagon.gr